جریان اپوزیسیون جمهوری اسلامی ایران به دنبال تبدیل امر اجتماعی به امر سیاسی بوده است؛ به دیگر معنا اپوزیسیون جمهوری اسلامی ایران همواره به دنبال تبدیل یک مطالبه اجتماعی به یک مطالبه سیاسی بوده و مترصد آن است که با تغییر مسیر انگیزه‌های اجتماعی آن‌ها را به مسیر کنشگری سیاسی منحرف سازد. از این رهگذر، آنچه در حقیقت روی می‌دهد، «سیاسی شدن امر اجتماعی» است که بنا به دلایل متعدد امری نامطلوب است. آنچه روشن است، پررنگ شدن مسأله پوشش زنان در جامعه کنونی ایرانی است که در حیطه امر اجتماعی قرار می‌گیرد. در ایران سعی برخی جریان‌های رسانه‌ای بر آن است تا مسأله پوشش به نمادی برای مخالفت سیاسی با حکومت تبدیل شود؛ به طوری که حتی اگر نفس پوشش مطالبه اصلی افراد نبوده یا برایشان مسأله نباشد، اما از آن جهت که می‌تواند نمودی برای نشان دادن اعتراض باشد، به مطالبه اصلی آن‌ها تبدیل شود.

ضرغامی در مورد فیلتر شدن توییتر می‌گوید: در کشور ما بعضی چیز‌ها ممنوع است، ولی همه استفاده می‌کنند، من خودم صفحه توییتر را راه نینداختم، چند جوان این صفحه را راه انداخته بودند و اخبار مربوط به من را استفاده می‌کردند، تا اینکه یک روز در خیابان راه می‌رفتم، چند جوان آمدند و سلام و علیک کردند و گفتند ما همان کسانی هستیم که در توییتر به نام شما صفحه راه انداخته‌ایم، تشکر کردم و گفتم حالا که راه‌انداخته‌اید، یک دسترسی هم به ما بدهید و از آنجا به بعد من ادامه دادم. من راجع به توییتر و فیلترینگ توییتر حرف دارم، اما اجازه بدهید این حرف‌ها را در جلسات به دوستان شورای‌عالی فضای مجازی منتقل کنم. خیلی رسانه‌ای نکنیم، ولی معتقدم توییتر برای سیاسیون حتما لازم است.