این احساس حقارت می‌تواند به عنوان یک نیروی برانگیزاننده و محرک عمل کند؛ و منبعی شود برای تلاش بیشتر و جبران کاستی هایمان. چیزی که خطرناک است این است که احساس‌های حقارت ما تبدیل به عقده حقارت شوند. افرادی که نتوانند احساس‌های حقارت خود را جبران کنند به عقده حقارت میرسند. این گونه افراد معمولا نظر نامساعدی در باره خود دارند. با خودشان همیشه در جنگند و هیچگاه با ضروریات زندگی کنار نمی‌آیند.