نظام آموزشی ما اصولا روند رشد و نمو دوران کودکی تا آغاز جوانی را در سیکل معیوب " تغییرات رفتار و یا تغییرات شخصیتی " انسان‌ها، فرض می‌داند. در واقع " تجربه عملی " در فرآیند آموزشی ما جریان ندارد. برای همین ناشناخته‌ها و مجهولات شاگردان ما از دنیای علم و دانش و در جولان حفظیات درسی طی ۱۲ سال دوران تحصیل، بسیار زیاد است. به تعبیری دیگر، بی کفایتی و ناکامی‌های بزرگسالی یک فرد در زندگی اجتماعی، خمیرمایه نظام آموزشی موجود است.