داستان گاو ساعدی روایت انسان‌هایی است که مسخ شده اند، به زائده‌ای بی روح و بی خرد دستگاه تبدیل شده اند. داستان گاو موقعیتی را ترسیم می‌کند که در آن انسان دست و پا بسته اسیر و خدمت گذار گفتمان و ایدولوژی می‌شود، این گفتمان می‌تواند گفتمان روستای سنتی متحجر، گفتمان اسلام داعشی و یا گفتمان مصرف زده کاپیتالیستی باشد.