معماری در پهنه‌های توسعه‌نایافته ، به مجموعه‌ای از نبود‌ها و نامکان‌هایی خلاصه می‌شود که ویرانشهر را به ارمغان می‌آورد؛ درحالی‌که معمار و معماری، معجزه‌هایی هستند که در شرق و غرب چشم را خیره و اندیشه را از زمین تفکیک می‌کنند. اگر نقد اندیشه‌ها وجود نداشته باشد، هیچ، تنها سرنوشتی است که در ایران می‌توان برای‌شان متصور شد.