نویسندگان ادبی ، در ذهن عامۀ افراد، حکیمانی‌اند که دیگران از فهم آثارشان درمی‌مانند و دست تقدیر چنین حکم کرده که آن‌ها ماتم‌زده در اوج غربت و گمنامی بمیرند یا دست به خودکشی بزنند. هر کسی هم خارج از این قاعده باشد، اصولاً محکوم است به زردنویسی و عضویت در فرقۀ سلبریتی‌ها. اما زندگی نویسندگانِ فرهیخته نشان می‌دهد، گرچه آن‌ها شبانه‌روز با شهرتشان کلنجار می‌روند، نهایتاً اکثرشان از مقبولیت نزد تودۀ مردم بدشان نمی‌آید. آیا شهرت آن‌ها قلم ادبی‌شان را بی‌اعتبار می‌کند؟