در این که فلسفه از حیث تحقّق تاریخی خود یک امر به‌شدت وابسته به آکادمی است کم‌تر جای مناقشه است. عموماً جایی که تفکر فلسفی پیوند وثیق خود با آکادمی را از دست بدهد و زمام آن به دست دیگر فعالان حوزۀ فرهنگ و تمدن یا غیر از فرهنگ و تمدن (از شاعران و مترجمان و مدرسان تاریخ‌فلسفه گرفته تا سیاست‌مداران و نظامیان و مهندسان و حتی کشتی‌گیران!) بیفتد نمی‌توان چندان نتایج مثبتی در فرایند پیشرفت اندیشه انتظار داشت.