مسعود فراستی منتقد سینما به سینماگران پیشنهاد داد که برای ساخت فیلم سراغ سلبریتی‌ها نروند.

قبول داشته باشید یا نه، سینمای ایران فاقد سوژه، جذابیت فراگیر، اثرگذاری‌های توسعه‌ای و. است. سینمایی است که تاکید خود در سوژه یابی را روی پرداختن به شکاف‌های اقتصادی، جنسیتی و همچنین لودگی (به اسم طنز)، رد کردن خفیف خطوط قرمز، سیاه نمایی و سیاه گویی و ...، قرار داده است. بنظر شما این سینما، می‌تواند اثرگذاری‌های فرهنگی، تربیتی و آموزشی داشته و رسالت‌های توسعه ای، بینانسلی و تمدنی بپذیرد؟