قبول داشته باشید یا نه، سینمای ایران فاقد سوژه، جذابیت فراگیر، اثرگذاری‌های توسعه‌ای و. است. سینمایی است که تاکید خود در سوژه یابی را روی پرداختن به شکاف‌های اقتصادی، جنسیتی و همچنین لودگی (به اسم طنز)، رد کردن خفیف خطوط قرمز، سیاه نمایی و سیاه گویی و ...، قرار داده است. بنظر شما این سینما، می‌تواند اثرگذاری‌های فرهنگی، تربیتی و آموزشی داشته و رسالت‌های توسعه ای، بینانسلی و تمدنی بپذیرد؟