یکی از پژوهش‌های نسبتا مهمی که درباره بررسی پدیده انقلاب در ایران صورت گرفته کتاب دکتر « حسین بشیریه »، استاد ایرانی دانشگاه سیراکیوز است که می‌کوشد از زاویه کاملا جدیدی به انقلاب سال ۱۳۵۷ بنگرد.سال ۱۹۸۴ بود که انتشارات سن‌مارتین کتابی از او با نام «دولت و انقلاب در ایران» منتشر کرد که در واقع نتیجه و برآیند پژوهش‌های مربوط به تز دکترای او بود؛ و موضوع آن تحلیل علل سیاسی و اجتماعی‌ای بود که منجر به انقلاب ۱۳۵۷ شد او با وام‌گیری نظری از متفکرانی، چون نیکلاس پولانتزاس، آنتونیو گرامشی و کرین برینتون تحلیلی چندسویه از انقلاب ارائه داده و با کاربست مفاهیمی، چون «بلوک قدرت»، «نیروی هژمونیک»، «دولت پاتریمونیال» و «دوره ترمیدور» ابزار‌های کارآمدی برای وارسی یک انقلاب پیچیده فراهم می‌سازد.

اگرچه مدعای اصلی بشیریه در جامعۀ ایرانی نسبتاً جدید و کمتر مورد بحث و تفسیر واقع شده است، اما هم در فضای آکادمیک داخلی و هم در فضای آکادمیک جهانی نمونه‌هایی دیگر از چنین مدعایی در طی دهه‎های اخیر مطرح شده است. برای نمونه، «عباس منوچهری» ازجمله محققینی است که در سال‌های اخیر تحقیقات مبسوطی در خصوص ضرورت بازگشت به «تفکر هنجاری» (normative thought) انجام داده است.

نيز مانند ساير علوم اجتماعي مي‌کوشد رفتارهاي انسان را در «قالب نظم‌هاي تجربه‌پذير» فهم و تفسير کند. به همين دليل است که روش غالب در آن، «روش تجربي» است و بخشي از علوم تجربي محسوب مي‌شود و نه دانش‌هاي عقلي يا نقلي.

جامعه شناسی سیاسی ماکس وبر خیلی زود توانست در مراکز دانشگاهی، جا باز کند. زیرا به نظر چنین می آمد که آن خلاء علمی تحلیل انقلاب اسلامی را می تواند، پاسخ دهد.