«افق نگاه» مثل حدت بینایی محدود است؛ هر دو خارج از اختیار انسان هستند، اما شباهت‌ها به همین‌جا ختم می‌شود. اگر حدت بینایی را نزدیك‌بینی، دوربینی و پیرچشمی تعیین می‌کنند، افق نگاه یعنی آنچه در مخیله و تصورات ما از امكانات واقعیت می‌گنجد را فاكتورهایی متعدد تعیین می‌کنند. یا بهتر بگویم، این افق محدود به چارچوب‌هایی مستقل از اراده ماست؛ همان چیزی که «لیوتار» اول‌بار «فراروایت» خواند و «فوكو» آن‌ را به بیانی دیگر discourse می‌نامید كه به فارسی گفتمان ترجمه شد.

سی آرزو برای ایرانیان در سال 1422 که علیرغم پیشرفت های چندساله به آرزوهای دست نیافته تبدیل شد و ایرانیان شاید به آن دست پیدا نکردند.

محسن جلال‌پور در یادداشتی تلگرامی با عنوان «دفن اخلاق و کرامت زیر آوار قانون بد و نظام اداری ناکارآمد» نوشت: این‌روزها درگیر یک اتفاق ناراحت کننده در محدوده کاری‌ام هستم. نمی‌توانم همه چیز را بازگو کنم اما بخشی از آن را به عنوان یک تجربه مطرح می‌کنم.

در بحث از زمینه‌های امکان رشد تفکرات فلسفی؛ یک «بستر طبیعی» وجود دارد که از آن گریزی نیست و دیگر «بستر اجتماعی» است که ما خود اساساً پدیدآورنده آن هستیم.