از منظر بارت اولین چیزی که از عکس، دریافت می‌شود، حضور مرگ است. هر عکس خیالی دارد، که شیرینی آن خیال، با مرگ‌اش در لحظه‌ی قاطعانه‌ی اکنون پیوندی سترگ دارد. پس ما به مرگ می‌نگریم. به لحظه‌ای که مرگ در مختصات زمان و مکانی گاه ناشناخته به چشم ما می‌رسد و روایت آن اتفاقی است که مرگ را به زمان پیوند می‌دهد و باز به نقطه‌ی اکنون باز می‌گردد.