در سال‌های دهه‌ی شصت میان رهیافت‌ها و شعار‌های پدیدارشناسی و ساختارگرایی چالشی سخت و پیگیر پدیدار شد. کسانی، چون لوی اشتراوس، ساختارگرای [۱]فرانسوی، بر این نظر تأکید ورزیدند که پدیدارشناسی بیش‌ازحد به اولویت معنا‌ها و بخصوصی سوژه‌ی معنا تکیه دارد. لوی اشتراوس می‌گفت نباید معنا را صرفاً در ساحت ذهن جست‌وجو کرد، بلکه معنا‌ها باید از دل ساختار‌های اجتماعی-تاریخی و فرهنگی بیرون آورده شوند. فوکو با نظر لوی اشتراوس [۲]ازآن‌رو هم‌آوا بود که می‌گفت نباید پدیده‌ها را در دهلیز‌های تاریک ذهنیت جست‌وجو کرد، بلکه باید به ساحت بافت و شکل‌بند‌های برون ذهنی عنایت نمود.