یکی از آسیب‌های موجود در نظام شورا‌های شهر و روستا و انتخاب زنان بعنوان نماینده شهروندان، درگیر شدگی احتمالی زنان در سرانه‌ها و انتصابات و سطح اشغال پست‌های مدیریتی، توسط زنان انتخاب شده است. در صورت بروز این آسیب، نمایندگان زن توان مداخله گری فعال خود در امورات شهری مربوط به گروه‌های هدف خاص را از دست داده و بشدت متمایل به برنامه‌های غیرحساس به جنسیت می‌شوند.

بررسی و تحلیل شعارها، وعده‌ها، دغدغه‌های نامزد‌های سه انتخابات ریاست جمهوری، مجلس خبرگان و شورای اسلامی شهر و روستا، گویای تهی بودگی و یا کم رنگی برنامه‌های مرتبط با تقویت جایگاه خانواده بعنوان یکی از ارکان تمدن ساز است. به راستی علت این سطح غفلت و کم توجهی‌ها، چه می‌تواند باشد.

در جوامع در حال گذار، هیچ یک از سه نهاد و حوزه خانواده، اجتماع و مدرسه، قادر به ایفای نقش‌های تربیتی، آموزشی و فرهنگی خود نبوده و متاسفانه کار به شکلی نادرست و ناخواسته به گروه‌های همسال، رسانه و سلبریتی‌ها سپرده می‌شود. حمایت از زنان توانمند و متخصص در جامعه، یکی از روش‌های الگوسازی برای تربیت و توانمندسازی دختران بوده و الزاما باید در دستور کار سیاستگذاران و مدیران جامعه قرار گیرد. شرکت زنان در شورای شهر و حمایت از آنها، از آسان‌ترین شیوه‌های تحقق این مهم می‌باشد.

چالش‌های مشترک بینانسلی تجربه شده توسط زنان و منظومه زیستی با همگرایی تجربی بالا، به آنان انگیزه‌های زیادی برای شبکه شدن و فعالیت جمعی با رویکرد ایجاد هم افزایی‌های برگرفته از امکانات و منابع موجود، بخشیده است. اتحاد اسلامی ایرانی زنان داوطلب مدیریت شهر، نمونه موفقی از چنین شبکه سازی‌ها به حساب می‌آید. یازده زن متخصص شامل مهندس زهرا بختیاری صفا، بهاره ابراهیمی، مریم برزگر زرندی، معصومه ثقفی، مهندس الهام حاجی خداوردی خان، مهندس شیرین خانلاری، سیمین خیرآبادی، بهناز عربی، لادن قاسمیان، مهندس شبنم قناد‌ها، فاطمه سادات میر مسیب، دور هم آمده و اتحادی کارآمد را تشکیل داده اند.