دنیای ما دنیای شلوغی است. تلفن‌های همراه لبریز از اعلان‌های بی‌پاسخ‌اند، شبکه‌ها یکریز خبر‌های تکان‌دهنده پخش می‌کنند، و خانه‌ها روزانه چند کیلو زباله دور می‌ریزند. همه‌چیز اضافی است و اشباعی تهوع‌آور همه‌جا را فرا گرفته است. گویا فرهنگ جدیدی از راه رسیده است: حذف هرچیزی، از سروصدا تا دکوراسیون و دارایی و تعامل چهره‌به‌چهره. دوست داریم آن‌قدر دور بریزیم که درنهایت فقط خودمان بمانیم و دیوار‌های خالیِ سفید. کایل چایکا می‌گوید این گرایش به نیستی نوعی تجمل‌گرایی است. انگار فقط پولدار‌ها می‌توانند کمتر ببینند، کمتر بشنوند، و حتی کمتر حس کنند.