وبر تأکید می‌کند که جامعه‌شناس نه می‌تواند شاه-فیلسوف افلاطونی باشد و نه یک پیامبر. در نتیجه گزاره‌های هنجاری و اخلاقی را تنها می‌توان در مذاهب ایجابی جستجو کرد. زیرا از نظر وبر اگر جایی بتوان جزمیات و اصول قطعی را یافت جز در قلمرو الهیات نخواهد بود و علم هرگز نخواهد توانست جزمیاتی برای زندگی بشر بدو ارزانی دارد. از این جهت وبر خطاب به آکادمیسین‌هایی که نمی‌توانند سرنوشت محتوم علم مدرن را بپذیرند و آلام و اضطراب‌های برآمده از چنین تعارض ارزشی را برتابند می‌گوید: به آغوش پر مِهر کلیسا بازگردید و بدانید که در آستانه آن برای اینکه به جزمیات و یقینیات مطلوب خود دست یابید باید در وهله اول عقل خود را قربانی کنید.

مارکس در سراسر آثارش با شبحی در ستیز است: شبح الهیات. از دست نوشته‌های اقتصادی- فلسفی گرفته تا خانواده مقدس و ایدئولوژی آلمانی تا سرمایه. هر چند مارکس، هگلی‌های جوان را به این دلیل مورد نقد قرار می‌دهد که تمام تلاش نظری خود را صرف نقد تصورات مذهبی کرده‌اند، اما این کشاکش با الهیات را در نوشته‌های خود او نیز می‌توان به کرات یافت. هر شبحی که متفکری با آن می‌ستیزد لاجرم به نحو سلبی اندیشه او را متأثر می‌سازد و جهت خاصی به طرح فکری او می‌دهد.