تکلیف تملق گو که مشخص است. برای نانی و ابی، جهانی را بالا و پائین می‌کند. چشم بر کثافت‌ها می‌بندد و با صناعات غلو و حقایق وارونه، توهم می‌آفریند و نداشته‌های عقده شده را داشته جلوه می‌دهد. آنقدر با لبخند و آرام جلو می‌رود که روح مدیر بیمار را در چشم بر هم زدنی تسخیر می‌کند و جام زهر را به خوردش می‌دهد. اما بشنوید که امیرکبیر، چطور با این بیماری مقابله می‌کرد و با شاعر تملق گو چه کرد.

مدیران وقتی مورد چاپلوسی قرار می‌گیرند در واقع در حال قربانی شدن هستند چرا که خود را از موهبتی به نام "نقد شدن" و "پی بردن به خطاها" محروم می‌کنند. نیچه در این باره می‌گوید: به زحمت می‌توان در جایی که همه چاپلوسی یک فرد را می‌کنند، جز در وصف بزرگی او سخنی گفت و برخلاف مسیر آب شنا کرد.