اغلب می‌شنویم که پدر و مادر‌ها آرزوی خوشحالی و شادمانی فرزندانشان را می‌کنند و کمی غیرعادی است اگر پدر و مادری آرزوی زندگی معنادار برای فرزندش کند؛ در حالی که اکثر ما در بزرگسالی خواهان زندگی معناداریم و از بی‌معنایی واهمه داریم. بسیاری از ما نگران جنبه‌های پوچ‌گرایانه در فرهنگمان هستیم و وقتی معنایی را از دست می‌دهیم ناامید می‌شویم. سؤال اینجاست که معنا چیست و چرا انسان‌ها در پی آن هستند؟