نریمان جهانزاد می‌گوید: بخش عمده‌ای از دانشگاهی‌های ایران نهایتاً رویکردی پلورالیستی، آن هم به شکل کاریکاتوری، به برنامه‌ریزی و قدرت دارند. آن‌ها جهان اجتماعی را متشکل از مجموعه‌ای از نهاد‌ها و کانون‌های متکثرِ سهم‌خواه از قدرت می‌دانند که برنامه‌ریزی در میانه آن‌ها باید میانجی‌گری کند تا برنامه‌هایی اجراپذیر تهیه شود، که هم ویترینِ خوبی داشته باشد و هم پاسخگوی سهم‌خواهان باشد.