ورود گفتمان نظامی گری به عرصه سیاستگذاری فرهنگی به این معنی است که جنس فرهنگ را نه عرصه گفتگو، تعامل و مدارا، بلکه عرصه مقابله، بگیر و ببند و برخورد چکشی می‌بیند. در واقع ادبیات نظامی مقابله با دشمن خارجی در عرصه جنگ رو در رو را به عرصه فرهنگ می‌کشاند و اینگونه تصور می‌کند که مردم کشورش همچون یک دشمن خارجی هستند که با یک حمله و تهاجم، مشکل فرهنگی همچون حجاب جامعه حل شده و در نتیجه در جنگ پیروز شده است.

بشیر معتمدی پژوهشگر ارتباطات اظهار داشت: اگر می‌خواهید تغییری در رسانه ملی اتفاق بیفتد، باید ساختار‌های اقتصادی حاکمیت کشور تغییر کند و به سمت عدالت حرکت کند و از این سیستم سرمایه­ داری دولتی که خصولتی­ها در مرکز آن قرار دارند، فاصله بگیرد. هر میزان ساختار اقتصادی عدالت محور شود، رسانه ملی بهتر می­تواند بازنمایی درستی از محرومان داشته باشد. علاوه بر این به موازات این می­توان به تغییر مالکیت در صدا و سیما اندیشید.

هر سال که ماه محرم فرا میرسد، عده‌ای تنها در اندیشه برگزاری عزاداری هستند، اما باید به این نکته توجه نمود که عزاداری برای ائمه (ع) و به ویژه امام حسین (ع) و یارانش، فرصتی است تا همه ما، بیش از عزاداری، پیرامون این حوادث و رویداد‌ها تأمل کنیم و از آن‌ها درس عبرتی برای این روزگار خود فرا بگیریم.

آنچه در ماه‌های اخیر بیش از هر چیزی در مورد نحوه ارائه و پیگیری طرح دیده شد، «سیاست فریب» بود. این سیاست در چند مقطع بروز و ظهور یافت. ابتدا پیش از انتخابات ریاست جمهوری گفته شد که فضای مجازی اساساً مسأله مردم نیست و آنچه مسأله مردم هست، بحث «معیشت» است. حتی در دوران تبلیغات انتخاباتی و در طی مناظرات انتخاباتی، کاندیدا‌های به اصطلاح اصولگرا که بعضی هم نماینده مجلس بودند، همگی بحث محدودیت را نفی و آن را اتهامی از سوی رقیب برای کسب رأی اعلام کردند و حتی خود را از فعالان فضای مجازی معرفی نمودند