نوع گفتار رایج در جامعه ایران و به ویژه اعتراضات این سال‌ها نشان میدهدکه بطن جامعه ایران به شدت از دسترسی محدود به منابع و بی عدالتی موجود در جامعه و رانتخواری عصبی و خسته است. این نوع احساسی بی عدالتی حس همبستگی را در جامعه به وجود آورده است که ازآن جنبش بر نمی‌آید، ولی فریاد اعتراض آن بلند است. اشتباهات بزرگی که در عرصه خصوصی سازی، تقسیم منابع و تجمیع ثروت در نزد عده‌ای خاص موجب شده است تا مردم از رانت و بی‌عدالتی آزرده باشند و این آزردگی را به شکل‌های مختلف نشان داده اند. صدای این اعتراض از بطن جامعه ایران بوسیله ناجنبش‌ها بلند شده اند و صدا‌هایی که سال هاست نجوا بود اند اینک بلند گفته می‌شود و فریاد زده می‌شوند