این روز‌ها بیداری برای خیلی‌ها مکافات است؛ رنج فکر کردن به آنچه از آن می‌ترسیم. اخبار تلخ توی سرمان رژه می‌روند. تصاویر بیمارستان و قبرستان دم به دم جلوی چشم مان می‌آید. دلمان دائم شور می‌زند و نمی‌دانیم چه کار باید بکنیم پس به خواب پناه می‌بریم؛ خواب مصنوعی با آرامبخش‌هایی که اگر نباشند، بیداری روحمان را فرسوده‌تر می‌کند و جسم‌مان را رنجورتر. البته که برای همه این‌طور نیست، اما تعداد کسانی که به هر وسیله به دامن خواب پناهنده می‌شوند، این روز‌ها بیشتر شده است.