«مداومت» بر گناه به امید واهی جبران آن در عزاداری و امید واهی به شفاعت، بعداز مدتی ممکن است «توفیق عزاداری» را نیز از او سلب کند. چرا که وقتی صفحه سفید قلب انسان خدای ناکرده با اصرار بر گناه سیاه شود، چشمه اشک آدمی می‌خشکد و دیگر برای مظلومیت‌های حضرت اباعبدالله (علیه السلام) و خانواده اش نمی‌گرید. امام علی (ع) در این باره می‌فرماید: «مَا جَفَّتِ الدُّمُوعُ إِلَّا لِقَسْوَهِ الْقُلُوبِ وَ مَا قَسَتِ الْقُلُوبُ إِلَّا لِکَثْرَهِ الذُّنُوب»؛ (اشک چشم‌ها نخشکد مگر به خاطر قساوت و سختی دل‌ها و دل‌ها سخت نشود مگر به خاطر گناهان بسیار).