اگر ما به طور کلی بگوییم در شعر عاشورایی ضعف تألیف و مضمون داریم، سخن نابجایی است. در هر هنری سلسله مراتب وجود دارد، یعنی شاعران قوی، متوسط و ضعیف داریم. خیلی‌ها هم می‌گویند شاعرند، اما نیستند و فقط ناظمند. نگاه کلی ما به شعر آیینی و عاشورایی روند پیشرفت داشته است. ممکن است در هر عرصه‌ای کسانی باشند که کارشان ضعیف باشد، شاید هم تا آخر عمرشان پیشرفت نکنند، اما مسئله مهم‌تر این است که متأسفانه گروه‌بندی‌ها، دسته بندی‌ها و باندبازی‌ها بالاترین ضربه را به شعر آیینی می‌زند. اینکه هر کسی برای خود گروهی ایجاد کرده و در همایش‌ها آن گروه خاص حضور دارد. در جلسات شعری، افراد خاصی دعوت می‌شوند و یا در صدا و سیما شاعران خاصی حضور دارند و بقیه نادیده گرفته می‌شوند. مسئول باید نگاه همه‌جانبه داشته باشد. این مسائل از چالش‌های جدی و خطرناک جامعه امروز ماست و همین مسئله شعر آیینی را زجر می‌دهد و باعث ناراحتی بسیاری از شاعران آیینی شده است. همین گروه‌ها و دسته‌ها هستند که اظهارنظر می‌کنند که شعر آیینی ضعیف است. در حالی که شعر‌های بسیاری از شاعران قوی نیز اصلاً دیده نمی‌شود. در واقع برخی خودخواهی‌ها مانع رشد شعر آیینی شده که جفا به شعر آیینی و عاشورایی است.