‏طالبان خواندن آثار ۹ نویسنده مشهور ایرانی شامل؛ هوشنگ گلشیری، رضا امیرخانی، ابراهیم گلستان، اسماعیل فصیح، سیدمهدی شجاعی، عبدالحسین زرین‌کوب، نادر ابراهیمی، هوشنگ مرادی‌کرمانی، احمد محمود و جمال میرصادقی را ممنوع کرد.اقدامی که موجی از انتقاد و نگرانی نسبت به گسترش محدودیت‌های فرهنگی و حذف صداهای مستقل در منطقه برانگیخته است.ممنوع کردن کتاب‌ها و سانسور از همان روز‌های ابتدایی بازگشت طالبان به افغانستان شروع شد. ابتدا سراغ بعضی کتاب‌های دینی رفتند؛ کتاب‌هایی که تفسیر یا نگاهی متفاوت به دین داشتند، یا اینکه از ایران به افغانستان رسیده بودند؛ بعد نوبت به آثار نویسندگان معاصر رسید؛ رمان‌ها، مجموعه‌های شعر و حتی داستان‌های کوتاه. انگار هر چیزی که با روایت رسمی آنها نمی‌خواند، باید از قفسه‌ها حذف می‌شد.

نویسنده و مدرس پیشکسوت داستان‌نویسی معتقد است نویسندگان حال حاضر که نسل سوم نویسندگان را در ایران تشکیل می‌دهند، برخلاف نویسندگان نسل اول و دوم، بیشتر به درونیات و فردیت خود توجه دارند، نه به اجتماع و خصوصیات اجتماعی آن. او در تشریح فضای غالب بر آثار داستانی دهه‌های اخیر می‌گوید: «نسلِ سومِ نویسندگان به خاطر آن‌که از جامعه و مسائل اجتماعی سرخورده شدند، به بازتاب درونیات خود روی آوردند. در نتیجه، داستان‌هایی نوشته می‌شود که بیشتر شخصی، عاطفی و درونی‌اند و در آن‌ها مسائلی، چون عشق بیشتر مطرح است...»