مشروطیت نخستین فصل تجدد ایرانی است که بر پایه آگاهی‌ها و مفاهیم نوین راه‌یافته به ذهنیت ایرانی پدیدار شد. در پرتو این آگاهی‌های نوآیین، نظام دانایی سنتی شکاف برداشت و هندسه معرفتی آن دگرگون و سنت دچار بحران شد. افزون بر این حکمرانی سنتی که در چارچوب الهیات سیاسی سنتی مشروعیت می‌یافت با چالش و بحران روبه‌رو شد و گذار به آن ضرورت یافت. در واکنش به این بحران، گروهی همچنان بر حفظ سنت و الگوی سنتی حکمرانی اصرار داشتند. در برابر گروهی دیگر به ضرورت بازسازی آن پی بردند و کوشیدند تا بر پایه امکانات درونی به بازسازی آن بپردازند که در پرتو کوشش آن‌ها جریان نواندیشی دینی شکل گرفت. به‌هرحال پرسش این است که مشروطیت چه تحولی در الهیات سیاسی شیعه پدید آورد؟ در پاسخ می‌توان ادعا کرد مشروطیت با نقد وجوه اقتدارگرایانه اندیشه سیاسی شیعه زمینه گذار به الهیات سیاسی دموکراتیک را فراهم کرد.

هادی سروش، استاد حوزه در مطلبی درباره‌ی «شرور در الهیات سیاسی » که در گفت‌وگویی با یاسر میردامادی به آن پرداخته بود، می‌گوید: در حکومت دینی که مسئولیت به عهده‌ی فقیهان گذاشته شده، میتواند ایجاد مشکلاتی کند چراکه فقیه از طرفی معصوم نیست و از سوی دیگر قدرت مطلقه‌ای دارد. اگر برای این چالش پیش لازم صورت نگیرد می‌تواند باعث وجود شر در الهیات سیاسی شود. در “فقه امامیه” فقیهان در این این نوضوع دارایِ نگاه‌های مختلفی هستند که باید باتوجه به هم نگاه‌ها وارد عرصه شد. به عنوان نمونه؛ بین فقهیی که عهده دار حکومت نیست و بین فقیهی که عهده‌دار حاکمیت است تا برای رفع مشکلات مردم و رسیدگی به امورات مردم تلاش کند، تفاوت وجود دارد.