شوپنهاور را می‌توان از جمله فیلسوفانی نامید که به دنبال تعریف خوشبختی است. شوپنهاور از دومنظر درونی (انسان موجوی صرفا عقلانی نیست و درگیر امیال متنوع است و با ارضا هر میل با تجلی و فشار خواست میل جدید مواجه است و با هر تقلا و تلاش خسته کننده، با فقدان میل دیگر مواجه شده و نیازمند تلاش مجدد خواهد بود) و بیرونی (قاعده تضاد در بیرون از انسان و در هستی جاری است و همه به دنبال رفع امیال خود بوده و این حرکت جمعی باعث دشمنی و رقابت و ناکامی برای یک عده است) اعتقاد به حضور دائمی رنج داشته و رسالت انسان را تلاش برای کسب ارادی خوشبختی می‌داند نه درگیری دائمی با رنج. شوپنهاور ماهیت خوشبختی را سلبی یا دوری از رنج (نه کسب لذت و رضایت) با نوعی مکانیزم بی رغبتی ارادی و رسیدن‌های کنترل شده (زهد) به تصویر می‌کشد و نظام‌های اخلاقی و فضیلت گرایانه را راهی برای تحقق این خواسته می‌داند.