جهان و زیست من در شعر و با شعر همراه با کلمه است. فکر نمی‌کنم هیچ شعر موفقی جز این باشد و طبیعتا یک شاعر هرچقدر بخواهد شعری خارج از زیست و منش خود بیافریند راهی عبث را طی کرده است و تصنع رفتاری‌اش قطعا در جایی از اثرش بیرون زده و مخاطب تیزهوش متوجه آن خواهد شد. این اتفاق در شعر بیش از هنر‌های دیگر در رفتار مولف نمود دارد و گاهی چنان می‌شود که جنون شاعر در محیط و اجتماع خود خارج از عرف به نظر می‌رسد، که جنون از واجبات شاعری‌ست.