رهبر معظم انقلاب در چند روز گذشته، تشویق جوانان و اصحاب اندیشه به مهاجرت را فعلی مذموم دانستند. این در حالی است که در طیف گسترده‌ای از مردم (خواص یا کف جامعه)، تمایل بالا به مهاجرت مشاهد می‌شود. مردمی که کشور خود را دوست دارند، ولی خود را ناچار به مهاجرت می‌بینند. آیا با نوعی کم صبری و زیاده خواهی اجتماعی و تربیت ناشدگی عمومی مواجه هستیم یا با نوعی ضعف شدید مدیریت اجرایی که شرایط را برای ماندن و ساختن مردم، سخت کرده است؟ از نظر اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی، سیاسی و حتی فرهنگی چه باید کرد تا ایرانی در ایران باشد و رویا‌های خود را در کشورش بسازد و واقعیت ببخشد؟