به اسم حمایت از خودرو ساز داخلی چنان فجایایی در اقتصاد کشور بوجود آورده ایم که مایه تاسف و خنده آیندگان را فراهم خواهد ساخت. چرا باید عوارض واردات خودرو تا این حد بالا و رقمی نسبتا ثابت باشد؟ چرا اجازه داده نمی‌شود که افراد متقاضی با منشا ارز خارج از کشور به هر میزان اقدام به واردات خودرو با تعیین عوارض متعارف برای رقابت با خودروساز داخلی کنند؟ چرا شرکت‌های زیر مجموعه و تابعه خودروساز‌های داخلی را تعطیل نمی‌کنند؟ چرا دستور شفافیت در کار خودروساز داخلی صادر نمی‌شود؟ چرا خودروساز داخلی مجبور نمی‌شود که همراه با پیشرفت جهانی ملزم به استفاده از فناوری‌های نوین باشد؟ چرا باید پذیرای ادعای ضرر کاغذی و بعضا ناشی از سو مدیریت خودروساز داخلی باشیم؟ چرا خودروساز داخلی خود را ملزم به پاسخگویی متعهدانه به مشتریان نمی‌داند؟ سرخط این حجم ناکارآمدی و نوع تقسیم بندی منافع تقریبا برای اهلش شفاف است. حال با این اوضاع، دل شان بخواهد با اندکی تغییر در عرضه و دامن زدن چند دلال عمده، اقدام به ایجاد التهاب در یکی از بازار‌های اصلی کشور می‌کنند و کسی هم قصد حساب کشی ندارد! احتمالا بعد از توضیحات حاضر علت استفاده از عبارت بند تنبانی رایج شده از دوره امیرکبیر در بازار ایران، برای شما مشخص شده‌تر خواهد بود.