اسدالله رحمان‌زاده در پاسخ به این پرسش که فرایند معنادار کردن زندگی چیست، بیان کرد: اگر فرد به «حفره ذکر» بیدار نشود، به این معنا که از نظر وجودی آن سُکر و دلهره وصل را تجربه نکند، واقعاً خوشی، موفقیت، لذت و بقا، معنای زندگی او می‌شوند؛ یعنی زندگی او نه‌تن‌ها از نظر کیفی دگرگون خواهد بود، بلکه از حقیقت دور خواهد بود.