چرا فرآیند‌های مدیریتی کشور نمی‌خواهد بپذیرد که کشور برای اداره شدن سیستم می‌خواهد نه بت من؟ تا به کجا می‌توانیم از عزیز بزرگواری، چون دکتر مخبر یا هر عزیز مدیر دیگر، انتظار حل موردی مشکلات را داشته باشیم؟ آیا این شیوه مدیریتی ناشی از کم توجهی به شایسته سالاری، ضعف‌های قانون گرایی و از آن مهمتر، فاجعه نظارت در کشور نیست؟ تقدیر و تشکر و بازدید تشویقی با حل بی نهایت مشکل موردی، فرق دارد. اما خودمانیم، مخبر کت بکند، بد می‌کند (انتهای گزارش را ملاحظه کنید).