زمانی که جامعه دچار یاس و نا امیدی می‌شود، امکان دستیابی به آرزو و آمال و هدف‌ها وجود ندارد و مردم خودشان را در مقابل رسیدن به اهداف شان عاجز می‌بینند، تقدیری فکر می‌کنند. در چنین شرایطی خرافه گرایی و رمالی گسترش پیدا می‌کند.