درحال حاضر بحران هویت کنونی کشور ناشی از بی‌هویتی نیست بلکه ناشی از بلاتکلیفی در یک فضای چندهویتی است. متأسفانه جامعه ما بر پایه‌های لرزانی از سه هویت ایرانی، اسلامی و غربی ایستاده‌ و در هیچ یک عمیق نشده‌ و با هر جریان یا فشاری به سمت یکی از این سه می‌رود و از آن دو دور می‌شود. ریشه افراط هم در همین نگرش‌های سطحی نهفته است. مسأله همچنان این است که جامعه ایرانی دقیقاً از چه سبک و سیاقی برای زندگی بهره می‌برد؟ دوست دارد نمای خانه‌اش سبک گوتیک باشد، فرش زیرپایش دستباف ایرانی و مبل‌هایش ترکیه‌ای باشد یا ایتالیایی؟ آیا ژاپنی کیمونو پوشی سراغ دارید کلاه باراتایی سرش بگذارد و آبگوشت ایرانی بخورد؟

شهرهای ما به گسستگی هویتی از پیشینه تاریخی و فرهنگی خود دچار شده‌اند. عده‌ای ریشه آن را در نزاع فرهنگی ما با غرب و عده‌ای در توسعه اجتناب ناپذیر شهرها می‌دانند.

«چرا می‌خواهیم حاشیه‌نشینی را با آسیب‌های اجتماعی، برابر در نظر بگیریم و این مسأله را به مردم بقبولانیم؟ من هم یک حاشیه‌نشین بودم. من هم در حاشیه به دنیا آمدم. من هم در حاشیه بزرگ شدم. من هم در حاشیه درس خواندم.

یکی از قهرمانان سرشناس ورزشی در حالی که خود را برای کسب سهمیه المپیک آماده می کند به یک سال تبعید و ۱۰۰ ضربه شلاق محکوم شده است.