عنوانی بسیار زیبا بنام " نقش احزاب و نهاد‌های مدنی در افزایش تاب‌آوری اجتماعی"، به نویسندگی قلمی نسبتا توانمند " ندا مرادی "، مرقومه‌ای تقریبا معقول و امیدوار کننده، اما فاقد کارکرد واقعی و عملیاتی. نویسنده در آرمان شهر منطق محور و استدلال گرای خود، اقدام به تشریح چالش‌ها و مشکلات سیاسی و حاکمیتی نموده و استنتاج کرده که راه برون رفت از این وضعیت، مشارکت طلبی حداکثری از احزاب و نهاد‌های مدنی است، غافل از اینکه ساخت سیاسی ایران، تمایل چندانی به فعالیت احزاب از خود نشان نداده و احزاب هم برای بقا و دوام خود، اقدام به تقویت گرایشات محفلی کرده اند. هرچند ممکن است این نگاه و قرائت اعتراضی، شیرینی بیان نویسنده را تلخ کرده باشد، اما سیاست عالمی دارای اولویت برای واقعیت هاست نه حقیقت ها.