ماهیتا سازمانی کارگری است که باید با اراده مستقیم کارگران هدایت و راهبری شود. اما سایه شوم مدیریت دولتی روز به روز بر این سازمان پر رنگ و پر رنگ‌تر می‌شود. مدیر دولتی چه می‌فهمد که کارگر و کارگری یعنی چه؟ مدیر دولتی چه دلسوزی می‌تواند برای صنایع و شرکت‌های تحت مالیکت این سازمان داشته باشد؟ اگر غیر از این می‌بود که وضع سازمان به اینجا‌ها نمی‌کشید (اگر دلت تان خواست، مسئله را در هر دانشگاه، رسانه و افکار عمومی و دادگاهی مطرح کنید ببینید که حق را به چه کسی می‌دهند؟) حال با این اوضاع خاک تو پنیر سازمان تامین اجتماعی، بحث دلسوزی برای هفت میلیون کارگر بیمه نشده مطرح می‌شود و آینده غیر شفاف آنان؟ سوال اساسی ما این است که واقعا ما به فکر آینده هفت میلیون کارگر بیمه نشده هستیم یا بدنبال طریقی برای بالا بردن نسبت‌های بیمه پرداز به بازنشسته و به تعویق انداختن مشکلات حاد سازمان تامین اجتماعی؟ منتظر دریافت توضیحات کارشناسی، بدون حاشیه و بشکلی شفاف هستیم.