رضا صادقی معتقد است که رویکرد نظامی‌گری موفقیت‌هایی را در این میدان‌ها به دست آورد اما بزرگترین چیزی که از دست رفت؛ فراموش شدن بعد فرهنگی انقلاب بود که اتفاقا با خلقیات و روحیات عموم ایرانی‌ها سازگارتر بود زیرا آنان پیش از این، با اتکای به فرهنگ غنی خود توانسته بودند دامنه امپراطوری‌شان را از شرق آسیا تا میانه اروپا و آفریقا گسترش دهند و حتی به هنگام تجاوزات بزرگ مقدونیان، اعراب حجاز، مغولان و تاتارها به سرزمین ایران، با بهره‌گیری از این فرهنگ، بر بحران اشغالگری غلبه یابند.رویکرد اولویت دادن به نظامی‌گری برای نقش‌آفرینی در محیط پیرامون، نه فقط ایران را از فرصت ایجاد پیشرفت در کشور محروم کرد بلکه سرمایه کهن و ملی خود و هم چنین مزیت‌های به دست آمده در انقلاب را هزینه پشتیبانی از جریان مقاومت نمود که سه اشکال عمده را در پی داشت .

مذاکرات وین بدون دیدار مستقیم مذاکره کنندگان آمریکایی و ایرانی به معضلی در سیاست خارجی کشور بدل شده است. تصاویر نشست‌هایی با عنوان «ایران» و «برجام» بدون حضور نماینده ایرانی و با میانجی‌گری فعال روسیه به نماد مداخله سیاسی روسیه در امور داخلی کشور تبدیل شده است. در چنین فضایی دلیل حمله نماینده مذاکره کننده روسیه به ظریف، محل سوال بود. رویداد۲۴ به بخشی از روابط ایران و روسیه پرداخته تا دلایل اقدام نماینده روسیه در وین را جستجو کند.