واقعا باید این سوال اساسی را از زعمای و بزرگان نظام پرسید که چه لزومی دارد که کشور هزینه کم تجربگی و زیان‌های اقتصادی- مدیریتی- سیاسی حضور و برنامه ریزی‌های ناقص افرادی نظیر عبدالملکی را پذیرا باشد؟ چه اراده و منفعتی پشت جریان حضور چنین افرادی است؟ چرا باید یک تصمیم نادرست این فرد، آتش به اقتصاد کشور زده و شاهد حضور این حجم نارضایتی باشیم؟ آیا شرایط خاص و حاد کشور اجازه پرداخت چنین هزینه‌هایی را می‌دهد؟ بشکل شفاف می‌پرسیم که منافع کدام دست‌های پنهان و آشکاری به حضور امثال عبدالملکی‌ها گره خورده است. مجلس و شیوه رای اعتماد دادنش و عملکرد چند ساله اش، ما را بشدت ناامید کرده است. گلایه اصلی را هم باید در شورای نگهبان و بازاندیشی در حدود اختیارات یا اصلاخ فوری فرآیند‌های تائید صلاحیت‌ها جستجو کرد. آن شورا، آن مجلس و این وزیر؟ جناب عبد الملکی اخیرا بیان داشته اند که دولت فقط نمی‌تواند حقوق بازنشستگان حداقل بگیر را تغییر دهد.

متاسفانه بنظر می‌رسد که از دهه هشتاد به بعد، مدیر اداری کشورمان بنوعی آفت انتصابات سفارشی (ارتباطی، خرید و فروشی، توصیه‌های امنیتی و ...) دچار شده که اگر از حمله مغول و محمود افغان به ایران، مخرب‌تر نباشد، کم خطرتر از آن نیست. فردی کم سابقه شده است وزیر تعان، کار و رفاه اجتماعی، تا قبل از ابلاغ سیاست‌های کلی تامین اجتماعی توسط مقام معظم رهبری، تامین اجتماعی را به همان شیوه فشل گذشته راهبری می‌کرد و بل هم بدتر. حال مدعی شده است که می‌خواهد با اجرای این سیاست ها، صندوق‌های ورشکسته بازنشستگی را نجات دهد؟ اگر جای حاکمیت بودیم، مسلما عملکردتان را زیر ذره بین می‌گذاشتیم و در صورت عدم تحقق ادعاها، شما را به تشکیلات آقای اژه‌ای می‌سپردیم. تا درس عبرتی باشید برای هر مدیر ناتوان و کم کار و مدعی.

یک نماینده مجلس شورای اسلامی گفت: وزیر کار خودش از نیرو‌هایی بود که در دولت قبل همیشه منتقد وضع موجود بود، حال امروز همه قدرت در اختیار این برادر بزرگوار است و باید جوابگوی دغدغه‌های مردم باشد.