گزارش حاضر نگاهی انتقادی دارد به مجسمهه سازی هایپررئال با موم. مجسمه سازی عین به عین که هر چه بیشتر به فرد یا موجود، شبیه باشد، مثلا اثر فاخرتری است! خطر این نوع مجسمه سازی را باید در افراط گرایی بوجود آمده در خصوص ساخت مجسمه شخصیت‌ها و مشاهیر جمهوری اسلامی خصوصا در موزه ملی دفاع مقدس جستجو کرد. مجسمه‌هایی کاملا شبیه، ولی فاقد عمق و احساس قابل انتقال مثل سبک سرگرمی در موزه مادام توسو. برخی از منتقدین علت این آسیب را در کم اطلاعی مدیران چنین مجموعه‌هایی دانسته و بیان می‌دارند که، وقتی سیاست مداری که نمی‌داند هنر چیست و به چه دردی می‌خورد، مهندسی هنر را برعهده می‌گیرد و فضای امنیتی روی هنر می‌گذارد، وقتی همه چیز جامعه از معبر سیاست می‌گذرد، جریانات فرهنگی دیده نمی‌شوند.