کدام واقعیت قادر است نظر ما را تغییر بدهد؟ اکثر ما تصور می‌کنیم ذهن بی‌طرفی داریم و اگر استدلال مخالفی بر مبنای «داده‌ها» و «واقعیت‌های عینی» باشد، نظرمان را بدون لجبازی تغییر می‌دهیم. اما شاید مهمترین واقعیت این باشد که «ذهن صرفاً پیرو واقعیت‌ها نیست» و لجبازتر از چیزی است که اغلب خیال می‌کنیم. با این حساب اگر واقعیت‌ها جواب نمی‌دهند پس چطور می‌شود نظری را تغییر داد؟ حال چه نظر خودمان باشد چه نظر دیگران.

بسیاری از ما در زندگی گیر می کنیم، چراکه روی مواردی در زندگی تمرکز داریم که خارج از کنترل ما هستند. هرچه بیشتر ما این چنین رفتار می کنیم، بیشتر ناتوان می شویم، و بیشتر ناکامی، ناامیدی، خشم و اضطراب را تجربه می کنیم. در مقابل، هرچه بیشتر روی مواردی تمرکز کنیم که تحت کنترل خودمان است، توانمندتر خواهیم شد؛ درواقع می توانیم اقدامات مفیدتری انجام دهیم.

معمول آن است که میان قضاوت درباره‌ یک شی/شخص/پدیده و به زبان آوردنِ آن قضاوت، تقریباً زمانی وجود ندارد و به همان سرعتی که در ذهنِمان قضاوت شکل می گیرد آن قضاوت را بیان می کنیم. اگر چند روز تمرین کنیم که بین آنچه در ذهن مان می گذرد و آن چه می گوییم فقط سه ثانیه تاخیر بیاندازیم مغز ما فرصت پیدا می کند که در مورد آن نه به صورت خودکار که به صورت خودآگاه قضاوت فکر کند. در آن سه ثانیه فقط یک سوال از خود بپرسیم: آیا برای آنچه می خواهم بگویم شواهد کافی دارم یا صرفا بر مبنای یک پیش دانسته است که هیچگاه آن را نیازموده ام و از نظر آماری بررسی نکرده ام؟ همین تاخیر سه ثانیه‌ای و همان سوال ساده را می‌شود در در فوروارد کردن یک پیام یا به اشتراک‌گذاری مجدد آن پیام در شبکه های اجتماعی به کار برد.

گاهی اوقات ترجیح می‌دهید از درد به خود بپیچید، ولی از یک رابطه بیرون انداخته نشوید.گاهی اگر به ما خیانت شود، دشنام بشنویم، تنها بمانیم، یا داغ عزیزانمان را ببینیم، آنچنان فرومی‌ریزیم که دیگر امید بازگشت به زندگی عادی چیزی بیشتر از رؤیا نخواهد بود. البته در این مواقع اطرافیان سعی می‌کنند ما را با حرف‌هایشان تسکین بدهند. آن‌ها فکر می‌کنند این دردها صرفاً یکسری حالات ذهنی‌اند که با تصمیم و اراده می‌شود آن‌ها را دور ریخت. اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد این نوع دردهای اجتماعی دست‌کمی از بیماری‌های جسمانی صعب‌العلاج ندارند.

قوای روانی و به ویژه اراده رابطه نزدیکی با حالت جسمانی دارد. پیش از آن که بای تاثیر گذاری بر کارکردهای گوناگون از طریق تمرکز توجه بر یم تصویر ذهنی، به درجه لازمی از پرورش روانی دست یابید،بهتر است به سلامت معقولانه جسمی خود و بهداشت آن توجه داشته باشید و حالت جسمانی خود را تحت فرمان خود بگیرید. راهنمای دقیق این بهداشت ، پرهیز از هرگونه عارضه مسمومیت است. زیرا انسان مسموم همه چیز را از دریچه سم های خود احساس می کند و می بیند. روان درمانی هنگامی ناکام می ماند که بیمار در کنار آن ، تحت رژیم مناسبی برای از بین بردن سموم بدن خود نباشد. وقتی مغز از خونی معیوب تغذیه کند، ناراحتی و عارضه ای پیش می آید که نخست با سستی و لختی همراه است و سپس اختلالات وخیم تر بروز می کند. یک مسمومیت کافی است تا توانایی روحی را از بین ببرد و بدبینی ، کوفتگی و فرسودگی و ترس از فعالیت را ایجاد کند.

کار کاهنمن پایه‌هایی را برای یک رشته جدید پژوهشی بر ساخته که شامل کشف چگونگی مراحل و سازوکار قضاوت شخصی انسان و راه‌های میانبری است که ذهن انسان در مرحله تصمیم‌گیری به کار می‌گیرد. مراحلی که ممکن است ذهن انسان را از مسیر اصول اولیه احتمالات نیز به دور افکند. این رشته جدید که بر اساس پژوهش‌های او و همکارانش ایجاد شد «اقتصاد رفتاری» نام گرفته است. چگونه ذهن انسان به اتخاذ تصمیم می‌رسد؟ چه عواملی سبب می‌شود که تصمیم‌ها اشتباه در‌آید یا اینکه ما اصولا نسبت به اتخاذ تصمیم اشتباه خود نیز بی‌خبر باشیم؟

زبان‌شناسی شناختی را دومین انقلاب معرفت‌شناختی در زبان‌شناسی دانسته‌اند. کتاب‌ «زبان‌شناسی شناختی»، دربرگیرنده ترجمه‌ها، گفت‌وگو و گفتارهای رضا نیلی‌پور است که به تازگی به همت نشر هرمس منتشر شده است.