سازمان بهزیستی تهران چند سال پیش اعلام کرد که سالانه ۱۰ الی ۱۵ درصد از دختران بین ۱۴ تا ۱۸ سال از منازل شان فرار می‌کنند. اما آیا می‌شود به این آمار اتکا کرد؟ آیا آمار دختران فراری در ایران واقعی است؟ افراد آسیب‌دیده عموما خود را معرفی نمی‌کنند و همچنین سیستم ثبت و شناسایی دقیقی برای شناسایی آن‌ها وجود ندارد. متاسفانه عوامل موثر بر پدیده فرار دختران نظیر اعتیاد والدین، خشونت خانگی، فقر، بی‌سرپرستی، بدسرپرستی، اغفال، مشکلات هویتی و شخصیتی، گروه‌های همسال و مرجع، فضای اجتماعی و...، در حال تشدید است. چه کسی سریع‌تر به دختر فراری دسترسی پیدا می‌کند، خانواده، بهزیستی یا باند‌های فساد و فحشا؟