در ایران درمان به کمک کتاب تا حدّی از نوع خودپزشکی بوده؛ که حداقل در این یک مورد نه ضرر دارد نه آثار جانبی! اما امکانات و ظرفیت‌های بالقوه‌ای هم وجود دارد که بتواند این درمان را هدفمندتر کند. قرار نیست فقط شاهکار‌های ادبی پیشنهاد شوند. مهم این است که خواندن بتواند ذهن خواننده را برانگیزد و او را نسبت به گره‌های ذهنی خودش اندکی آگاه کند.