متاسفانه در برداشت‌های نادرست، عرفان را نوعی خداگرایی بواسطه کندن از زندگی تفسیر کرده اند. در حالیکه عرفان نوعی جنگیدن شدیدتر در زندگی و کسب منابع و منافع، منتهی بدون دلبستگی به دنیا است. دلبستگی را در عالم بالا جستن و خدا را در زندگی حاضر دیدن است. حاضر بودگی خداوند در زندگی، زایشگر و القا کننده نوعی نظم است و انسان عارف، بشکل خودجوش درصدد تقویت این نظم، منظم بودن و منظم ماندن است. تطبیق دو برداشت عرفانی - عرفانی الهی قمشه‌ای با برداشت عقلانی- عرفانی داریوش فرهود.