چند هفته پیش ترانه علیدوستی -در جشنواره‌ای خارجی با خبرنگاری خارجی- درباره‌ی محدودیت‌های نامعقولِ زنان در یکی از ورزش‌ها مصاحبه‌ای کرد. طبق معمول، مدعیان دو آتشه به او حملات انتقادی کردند. نگفتند دروغ می‌گوید؛ گفتند چرا خوراک رسانه‌ای به دشمن می‌دهی. حالا شما بگویید رسیدنِ خبر بلیت‌فروشی و ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه -برای تماشای بازی تیم ملی فوتبال- و حمله با اسپری فلفل به آن‌ها به گوش میلیارد‌ها نفر در جهان، و دیدن فیلم‌های این حادثه، سیاه‌نمایی از ایران است یا تماشای فیلمی سینمایی در یک جشنواره که حداکثر چند هزار نفر مخاطب دارد؟