حسرت بزرگی در چشم‌هایش بود، گاهی سکوت می‌کرد و لبخندی می‌زد که مصداق همان لبخند تلخ غم‌انگیزتر از گریه است. در ذهنش روز‌هایی را مرور می‌کرد که اسکی ایران حرفی برای گفتن داشت و یکی از قدرت‌های آسیا بود. هر چه جلو آمد نارضایتی‌اش بیشتر شد تا جایی که گفت" اسکی ایران جنازه‌ای بیش نیست".