تولید شیرخشک بدلیل آنچه که عدم تخصیص ارز برای واردات مواد اولیه نامیده شد، با اختلال منجر به آسیب بر امنیت ملی در سال ۱۴۰۲ مواجه بود. نکته کلیدی در این بود که تفکر نهاد‌های اقتصادی بشکلی غلط تولید شیر خشک را امری کاملا داخلی و خودکفا می‌پنداشت و از طرف دیگر، جای تاسف داستان بر وابستگی ۸۵ درصدی تامین مواد اولیه این صنعت به خارج از کشور است که باید بشکل خاص بر آن متمرکز گردید. کشوری که نیازمندی به مصرف ۶۰-۶۵ میلیون قوطی در سال داشته و از پتانسیل تولید ۱۲۳ میلیون قوطی برخوردار است، باید راهبرد‌های شفافی در این خصوص ارایه نموده به گونه‌ای که قابلیت ایجاد چتر راهبردی با سایر بخش‌ها، ایجاد گردد.

واقعا جای تاسف دارد که اهمال‌ها و بی مبادلاتی مدیران دولتی ذیل سازمان غذا و دارو، کار دست مردم داده و می‌دهد. شیرخشک رژیمی چیزی نیست که بتوان جایگزین برای ان پیدا کرد. سامانه رصد این سازمان کجاست؟ اگر بچه مدیران این سازمان هم تا پای مرگ کشیده می‌شدند، چنین واکنشی و این سطح از عملکرد را از آن‌ها شاهد می‌بودیم؟ ضعف نظارت مردمی، ضعف رسیدگی قضایی به حقوق عمومی، متاسفانه دارد هزینه‌های زیادی را بر گام دوم انقلاب وارد می‌کند. هزینه‌هایی که نه تنها نباید وارد شود، بلکه باید بشکلی انقلابی و جهادی، با مسببین آن برخورد قضایی و حقوقی نمود.