دیروز فیلمی از هیات ایرانی در نیویورک منتشر شد که در آن یک کامیونت در حال بارگیری وسایل آن‌هاست. هیات همراه رئیس جمهوری در سفر نیویورک داشتند سوغات‌های آمریکایی خود را برای ارسال به فرودگاه آماده می‌کردند. آن هم نه یک چمدان و دو چمدان؛ یک کامیون کامل. سوغات‌هایی از پوشک بچه و مکمل غذایی گرفته تا وسایل آشپزخانه.

روزنامه وزین همشهری در یادداشتی با عنوان حق سرک کشیدن و افشاگری از زندگی مسئولان را نداریم، بیان داشته است که آیا ما حجت شرعی و قانونی برای سرک کشیدن در زندگی خصوصی مردم داریم؟ می‌گویند مسئول با آدم عادی فرق دارد. بله فرق دارد. اما این تفاوت حجتی برای سرک کشیدن ماست؟ با کدام منطق؟ کدام مستند دینی و قانونی؟ و .... در پاسخ به این یادداشت باید عنوان نمود که قبول مسئولیت، بخشی از زندگی فردی و شخصی را تبدیل به زندگی عمومی با حق نظارت همگانی می‌کند. ساندویچ خوردن و خندیدن در بازار نه فعل حرام است و نه غیر قانونی و نه حتی غیر اخلاقی، اما سر زدن همین فعل از یک مدیر، می‌تواند در طیفی از حرام، غیر اخلاقی و غیر انسانی باشد. اعتراض شهروند جامعه اسلامی به ابوبکر در خصوص اندازه پارچه لباسش نمونه‌ای مستند برای اثبات این امر است. ضمنا زندگی خصوصی هم تعریف دارد که سفر خانواده آقای قالیباف در ماه مبارک رمضان، جزو آن نمی‌شود.

مقدس‌نمایی و ریای سیستماتیک تا وقتی تکثر و بروز و ظهور نسل جدید «برخی پدران» آن‌ها را در معرض دید عمومی قرار نمی‌داد، و فضای مجازی دیده شدن ایشان در گوشه و کنار را به مسأله‌ای عمومی تبدیل نمی‌کرد، ابزار کارآمدی بود؛ اما حالا همه آن انباشته چند دهه‌ای مقدس‌نمایی و ریای سیستماتیک به پاشنه آشیل تبدیل شده است. هر بروز و ظهور سبک زندگی تجملی و ناسازگار با مدعیات «برخی پدران» افتضاح سیاسی-رسانه‌ای و اعتراض اجتماعی به بار می‌آورد.