متاسفانه چند وقتی است که بشکل بی رویه شاهد صادرات محصولات کشاورزی ( با تاکید بر میوه و سبزی ) به کشورهای مختلف نظیر عمان، امارات ، هند، روسیه، عراق و غیره هستیم. صادراتی که کمترین توجه به بحث تامین شدگی داخلی را نداشته و صرفا برای تامین ارز بشکل حداکثری دنباله گیری می شود. مهمترین خطر این رویه صادراتی، ضربه زدن های وحشتناک به بحث امنیت غذایی در داخل کشور است. خیار کیلویی 60-70 تومان، کاهوی کیلویی 50 تومان، هلوی کیلویی 150 تومان ،کیوی کیلویی 300 تومان، فلفل دلمه 50 تومانی و ...... ، همه و همه نتیجه اجازه دادن به صادرات بی رویه با رویکرد تامین ارز است. جای تاسف دارد که دولت نتیجه این حماقت را نمی فهمد. درست است که کشور دچار بحران ارزی بوده و باید تامین ارز صورت گیرد، اما حوزه امنیت غذایی، خط قرمز ملی باید تصور شود. معتقد به سرکوب قیمت ها در بخش کشاورزی هم نیستم. مثل همه جای دنیا، حمایت های غیرمستقیم و مستقیم دولت ها از بخش کشاورزی ، می تواند تامین کننده حاشیه سود مناسب برای کشاورزان باشد. باید هشدار داد که دولت با ازاد گذاشتن صادرات بی قید و شرط محصولات کشاورزی، در حال قمار کردن نیست، در حال رگ زدن خودش است. ای کاش بفهمند قبل از آنکه بنیادها ضربه ببینند. استخراج رمز ارز و قطع برق برای تامین دلار، شرف دارد بر تامین ارز از طریق صادرات محصولات کشاورزی. خسته ایم آنقدر گفتیم و شنیدند و عمل نکردند. نجات این کشور از راه خود تخریبی حاصل نمی شود. فرمول نجات در کاهش اندازه دولت، مقابله جدی و اساسی با فساد، ارتقا بهره وری ، نهفته است. کم با برکت، مسلما می تواند کشور را از بحران برهاند.متخصصان می پرسند که چرا صادرات محصولات کشاورزی بصورت خام صورت گرفته و توسعه صنایع تکمیلی و تبدیلی برای ارزش افزایی، در دستور کار نیست.

کشوری که دچار خشکسالی بوده و بیش از ۵۰ درصد سد‌های آن خالی از آب بوده و سرانه آب آن به کمتر از ۱۱۰۰ مترمکعب رسیده است چرا باید آب را در قالب هندوانه و گوجه فرنگی و… به ترکیه صادر کند که سرانه آب بالای ۱۷۰۰ مترمکعب دارد؟