معلمی شغل انبیا است ، البته نه هر معلمی و استادی. در زمانه حاضر، هستند اساتید و معلمانی که بعید بدانیم دریافتی ماهیانه شان حلال باشد. نگاهی کارمندی دارند به شغل حساس و پر مسئولیت آموزش و یا نادانسته تبدیل به ماشین سرکوب استعدادها هستند. باور بفرمائید ورای جایگاه حرفه و شان معلم، بعضی از معلم ها و اساتید را نمی توان معلم نامید و بنوعی سرگوب گر استعدادها ، نابود کننده روان فراگیر ، حسودهای ایجاد اختلال در زندگی دانشجو و دانش اموز و در بهترین تعبیر خاله خرسه و داستان دوستی هایش ، باید دانست. شدت این پدیده انحرافی در آموزش عالی خصوصا در دوره دکتری بسیار بالاست. نگاه کلیشه ای را باید دور کرد. هر روحانی مقدس نیست، هر پزشکی متعهد نیست، هر معلمی باسواد و دلسوز نیست. سه پاراگراف آخر متن را بخوانید و ارایه نظر نموده و پاسخ دهید که آیا هر معلمی صلاحیت تقدیر دارد؟ ما در این متن ، به در معلم کوبیدیم تا نظام ناهوشیار آموزش و پرورش بشنود. این متن طنز نیست .

از فداکاری‌های معلم‌ها هرچه بگوییم کم گفته ایم. معلمی بیش از آنکه یک حرفه باشد، نوعی عشق است. عشقی که فرد را می‌سوزاند و تشبیه زندگی معلمان به شمع، تشبیهی کاملا درست و واقعی است. روز معلم است و تبریکات خود را نثار معلم فداکار روستای" بیجارسر" می‌کنیم. حسن امیدزاده با زندگی قابل افتخار و بنوعی قهرمان ما. معلم فداکار برای این جان فشانی مورد تقدیر مقام معظم رهبری قرار گرفت و نشان لیاقت را از دستان رئیس جمهور وقت ، دریافت نمود.۱۸بهمن سال ۷۶ بود که بخاری مدرسه روستای بیجارسر شفت دچار آتش‌سوزی شد و حسن امیدزاده معلم این مدرسه وقتی جان دانش‌آموزانش را در خطر دید خود را به شعله‌های مهیب آتش زد و از ناحیه سر و صورت دچار سوختگی شدید شد و پس از سال‌ها تحمل درد و رنج ناشی از سوختگی شدید در بیمارستان فومن درگذشت. جانفشانی در ۴۳ سالگی و درگذشت در ۵۸ سالگی با تحمل ۱۵ سال رنج عشق.