عباس عبدی در یادداشتی با عنوان «بهتره بساط فقر را برچید» نوشت: زندگی در حال بازگشت به گذشته است و عمده‌ترین دغدغه مردم تهیه خوراک خواهد شد، به عبارت دیگر در حال عقبگرد به تامین نیاز‌های اولیه هستیم و نیاز‌های بعدی که با توسعه اقتصادی اهمیت بیشتری یافته است، در حال فراموشی و به حاشیه رفتن هستند. عبدی نوشت: اولین نکته افزایش هزینه‌های زندگی مردم تقریبا به اندازه‌ای است که تورم کل را پوشش می‌دهد، ولی این افزایش هزینه مرتبط با نرخ تورم مواد غذایی است که خیلی بیشتر است، به همین علت ضریب اِنگل یا نسبت هزینه‌های خوراکی به کل هزینه‌های خانوار، در سال ۱۴۰۱ حدود یک درصد افزایش یافته است. افزایش این ضریب به معنای منفی‌تر شدن وضع زندگی است. این وضعیت برای طبقات پایین اصلا مناسب نیست.

محمود جامساز، اقتصاددان با بیان اینکه مقدار ۱ میلیون و ۴۰۰ هزار بشکه صادرات بطور میانگین روزانه محل تردید است گفت: بیش برآورد درآمد‌های نفتی که به معنای وقوع کسری منابع ارزی است بر درآمد‌های ریالی نیز تأثیرگذار بوده و بر حجم کسر بودجه‌می افزاید و بدهی دولت به نظام بانکی کشور را افزایش میدهد که منجر به افزایش حجم نقدینگی و تورم خواهد شد.او گفت: علل متعددی را می‌توان در بروز و ظهور وضعیت اسفبار کنونی کشور بالقوه ثروتمند ما بر شمرد که مهمترین آن ساختار بی نظم اقتصاد دولتی سیاسی رانتی است. کشوری که رانت جایگزین قانون شود نتیجه اش فساد و تبعیض و تباهی است

«مطالعات مختلف نشان می‌دهد که مصرف نان در کشور ما ۲ تا ۳ برابر کشور‌های مختلف است. این نشان می‌دهد افراد به سمت سیری شکمی حرکت می‌کنند و دریافت حداقل کالری را در برنامه خودش دارند. از سویی این یک هشدار برای کشور و مسئولین است که هرگونه گران کردن قیمت نان می‌تواند با گرسنگی جایگزین شود. قیمت نان در حد امکان باید ثابت نگه داشته شود و به هیچ وجه در رویه‌های جاری کشور درباره قیمت‌ها نباید قرار بگیرد.»